Viche

Published in NAPOLI

VICHE

Vuie cammenatece
pe’ dint’ ‘e viche ‘e Napule
e v’addunate subbeto
‘a do’ m’arrobbo chello ca po’ scrivo.
Viche affullate ‘e gente d’ogni specie,
viche ca sempe pronte songo a dda’
parole nove pe’ penziere nuove,
addò tutto se move
eppure niente maie se cagna, niente.
Addò
uocchie ‘e mill’anne fa
se ncontrano cu ll’uocchie ‘e nu dimane
ch’ancora, tuttuquanto,
s’ha dda nventà,
‘e nu dimane pronto a dda’, ferite
ma pronto sempe a dda’, senza sparagno,
curaggio, forza, vuluntà, speranza.
Viche,
ca p’ ‘abitudene
‘e chi ce passa
distrattamente,
pare ca quase
cchiù nun se vedono,
ma po’, si vuie pe’ n’àttemo fermate
‘o tiempo e ‘o spazio, ve ncantate dinto
a na scenografia fatta ‘e culure
ca sulamente
‘a tavolozza ‘e Dio puteva fa’.
Viche,
addò pure ‘a miseria cchiù miseria
trova nu muorzo ‘e pane,
addò pure ‘a tristezza cchiù tristezza
trova nu pizzo a rrisa.

Last modification: Lun 13 Lug 2015